Πρώτα πρώτα, για να εξετάσει τους υποψήφιους μαθητές, παρατηρούσε αν μπορούσε να τηρούν εχεμύθεια (αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσε) και καταλάβαινε αν μπορούσαν να σωπάσουν και να κρατήσουν μυστικά όσα θα ακούσουν, κι έπειτα αν είναι κόσμιοι΄ έδινε μεγαλύτερη σημασία στη σιωπή παρά στην ομιλία. Εξέταζε και όλα τα άλλα, μήπως, δηλαδή, έχουν παρασυρθεί ακόλαστα από κάποιο πάθος ή επιθυμία, προσέχοντας τέτοιου είδους πράγματα με μεγάλο ζήλο πάντα΄ για παράδειγμα, ποια είναι η στάση τους απέναντι στην οργή, την επιθυμία, αν αγαπούν τον ανταγωνισμό ή τις τιμές, πώς είναι απέναντι στη φιλονικία ή τη φιλία. Αν μετά από διεξοδικό έλεγχο όλων αυτών του φαίνονταν εξοπλισμένοι με καλό χαρακτήρα, τότε εξέταζε την ευκολία τους στη μάθηση και τη μνήμη τους΄ πρώτον, αν μπορούν γρήγορα και σαφώς να παρακολουθούν τα λεγόμενα, έπειτα αν τους συνοδεύει κάποιος ενθουσιασμός και σοβαρότητα απέναντι στα διδασκόμενα.

Διότι ήθελε να διαπιστώσει αν έχουν φυσική προδιάθεση προς την ημέρωση, διαδικασία που αποκαλούσε «κατάρτυση». Την αγριότητα, αντίθετα, τη θεωρούσε εχθρική για τέτοιου είδους αγωγή΄ γιατί την αγριότητα ακολουθεί η αναίδεια, η αδιαντροπιά, η ακολασία, το παράκαιρο, η δυσκολία στη μάθηση, η αναρχία, η ατιμία και τα επόμενα΄ ενώ την πραότητα και την ημερότητα τα αντίθετα. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν εξέταζε τους μαθητές και προς αυτά τους ασκούσε και τους αρμόζοντες για τα αγαθά της σοφίας του τους ενέκρινε και έτσι προσπαθούσε να τους εισάγει στις επιστήμες΄ αν όμως διέκρινε ότι κάποιος είναι ανάρμοστος, τον έδιωχνε σαν αλλόφυλο και ξένο.