Όλων αυτών, που συμπεριλαμβάνονται και ανακεφαλαιώνονται σε μία και την αυτή λέξη, τη φιλία, ευρετής και νομοθέτης υπήρξε ομολογουμένως ο Πυθαγόρας, που ήταν ο κύριος υπεύθυνος για τις απόλυτα πρέπουσες σχέσεις των μαθητών του με τους θεούς, στον ξύπνιο και τον ύπνο τους, κάτι το οποίο δεν ισχύει ποτέ για μια ψυχή θολωμένη από οργή ή παραμορφωμένη από λύπη, λαγνεία ή κάποια άλλη αισχρή επιθυμία, μα τον Δία, ή από το πιο ανόσιο απ' όλα τούτα και φοβερότατο, την αμάθεια. Από αυτά λοιπόν θεράπευε με τρόπο υπερφυσικό, εξάγνιζε την ψυχή, αναζωπύρωνε το θεϊκό στοιχείο μέσα της, το έσωζε και οδηγούσε προς το νοερό το θεϊκό μάτι της ψυχής, που είναι καλύτερα να σωθεί αυτό, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, παρά χίλια μάτια του σώματος. Γιατί μόνο όταν βλέπει αυτό και τονωθεί και διαμορφωθεί με τα κατάλληλα βοηθήματα, μπορεί κανείς να δει καθαρά την αλήθεια για όλα τα όντα. Με αυτό τον σκοπό έκανε λοιπόν ο Πυθαγόρας την κάθαρση του νου και τέτοιος ήταν ο χαρακτήρας της διδασκαλίας του και σε αυτά απέβλεπε.