(...)
Η ηρεμία του νου είναι ουσιώδης για να κατανοήσουμε όλη τη σημασία της ζωής. Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να είναι ήσυχη. Η σκέψη, που είναι προϊόν του χρόνου, ποτέ δεν μπορεί να βρει εκείνο που είναι άχρονο, ποτέ δεν μπορεί να γνωρίσει εκείνο που είναι πέραν από το χρόνο. Η ίδια η φύση της σκέψης μας είναι μια αντίφαση, γιατί σκεπτόμαστε διαρκώς με όρους του παρελθόντος και του μέλλοντος. Επομένως ποτέ δεν γνωρίζουμε πλήρως, ποτέ δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του παρόντος.

(...)
Για να ελευθερωθεί κανείς από την αντίφαση, πρέπει να έχει επίγνωση του παρόντος χωρίς εκλογή. Πώς μπορεί να υπάρξει εκλογή όταν αντιμετωπίζετε ένα γεγονός; Ασφαλώς η κατανόηση του γεγονότος γίνεται αδύνατη, εφ' όσον η σκέψη προσπαθεί να ενεργήσει επί του γεγονότος με έννοιες του γίγνεσθαι, της αλλαγής, της μεταβολής. Επομένως, η αυτόγνωση είναι η αρχή της κατανόησης. Χωρίς αυτόγνωση, η αντίφαση και η σύγκρουση θα εξακολουθήσουν.