Καθοριστική στη διαδικασία της αναπαραγωγής είναι, κάποια στιγμή, η λεγόμενη «μετάλλαξη». Η παραγωγή, δηλαδή, αντιγράφων που δεν είναι ακριβή, αλλά που διαφέρουν σε μια ή περισσότερες λεπτομέρειες από τα αρχικά. Το «λάθος» αυτό της φύσης - και αν μπορεί να αποκληθεί λάθος! - είναι το έναυσμα της φυσικής επιλογής. Οι μοριακές αλυσίδες που θα επιβιώσουν ύστερα από σκληρό αγώνα υπάρξεως έχουν καλύτερες ικανότητες αναπαραγωγής και προσαρμοστικότητας από τις αρχικές.

Η ζώσα ύλη «βελτιώνει» διαρκώς τον εαυτό της. Είναι μια αργή διαδικασία προς περισσότερο πολύπλοκες, αλλά πιο εξειδικευμένες μονάδες. Σε αντίθεση όμως με τη βελτίωση ενός αυτοκινήτου ή μιας μηχανής, η φύση είναι ταυτόχρονα σχεδιαστής και κατασκευαστής. Δεν έχει, λοιπόν, τη δυνατότητα να σχεδιάσει εκ νέου τις ζώσες μονάδες της. Μπορεί, απλώς, να προχωρήσει προς ανώτερη οργάνωση, επιφέροντας ή δοκιμάζοντας μικρές αλλαγές στο αρχικό σχέδιο, το αποτυπωμένο στα μόρια DNA.

Όπως και νάχει το πράγμα, και είτε η εμφάνιση της αυτοαναπαραγόμενης χημικής ενώσεως υπήρξε συμβάν αιφνιδιαστικό είτε απετέλεσε το τελικό προϊόν αναρίθμητων δοκιμών ενώ παρήρχοντο οι αιώνες, η εξέλιξη προς συνθετότερες μορφές πλησιάζει σταθερά την πολυπλοκότητα της ζωντανής ύλης. (...)

Με την τάση για συμβίωση και συνεργασία, που σ' έναν ανταγωνιστικό κόσμο δίδει περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης, οι απλοί μονοκύτταροι οργανισμοί συνθέτουν με την πάροδο του χρόνου τα πολύπλοκα κύτταρα των πιο εξελιγμένων μορφών. Η Γη είναι ακόμα επικίνδυνη για την κυοφορία της ζωής, κυρίως λόγω της υπεριώδους ακτινοβολίας που δέχεται ανυπεράσπιστη από τον Ήλιο. (...)