Ο Έρως με την εξαίσια του ισχύν

 

40. Η μεγαλύτερη δύναμη στην ανθρώπινη ψυχή είναι η διακαής επιθυμία της, ο ασίγαστος πόθος της για Ένωση στο θείο Σώμα. Ο έρωτας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το θείο επειδή η κατάκτηση του υπέρπυκνου σημείου της Αγάπης συντελείται μέσω της δύναμής του· αυτή είναι η εξαίσια του ισχύς.


Ω πρώτη, αγνή, μόνη ελευθερία
της ήβης προς την ηδονήν (...)
Ω μέθη των αισθήσεων γλυκεία!
Τας θείας σας μορφάς κοινοτοπία
φοβούμαι μη υβρίση ποταπή.


Η πορεία στη ζωή είναι πορεία σύγκλισης και συνένωσης, γι' αυτό ακριβώς το λόγο το σεξ είναι τόσο σημαντικό στη ζωή του κάθε ανθρώπου, επειδή του υπενθυμίζει τον ουσιωδέστερο λόγο ύπαρξής του.


Μες στην μικρή την κάμαρη, που λάμπει αναμένη
από του πολυελαίου την δυνατή φωτιά,
διόλου συνειθισμένο φως δεν είν' αυτό που βγαίνει ...
Γι' άτολμα σώματα δεν είναι καμωμένη
αυτής της ζέστης η ηδονή.


Η μικρή η κάμαρη, η ζωή μας, λάμπει αναμένη και φωτίζεται από της ζέστης την ηδονή: στη διάρκεια της ερωτικής πράξης, η σπονδυλική στήλη - ο φορέας της ενέργειας - πυρακτώνεται από μία «υγρή φωτιά» που αρχίζει να ρέει σαν ορμητικός χείμμαρος. Το ρεύμα της ζωής διατρέχει τον άξονα του ανθρώπου και ακτινοβολεί το φως. Επτά μεγάλοι ενεργειακοί σταθμοί κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης, φωτίζονται σαν αναμένοι πυρσοί μέσα στη νύχτα. Τα σώματα των αγαπημένων τυλίγονται σ' έναν πύρινο, υδαρή ανεμοστρόβιλο παρακάμπτοντας τις φυσικές δυνάμεις, νικώντας τη βαρύτητα.

Οι σύντροφοι βιώνουν το αίσθημα της άφεσης αφού η συνείδησή τους γνωρίζει ότι θα οδηγηθούν, έστω και για λίγο, στην ουράνια συχνότητα. Αφήνουν την ερωτική τους ορμή να γίνει το ζωογόνο ρεύμα που θα τους οδηγήσει πίσω στο Φως, στον κόσμο που τους γέννησε και όπου θα ξαναβρεθούν.

Μέσα από


το αισθητικό πλησίασμα των σωμάτων·
τα ενωμένα χέρια, τα ενωμένα χείλη


εκείνοι, που στον έρωτα δοθήκαν ευτυχείς, ενώνουν τα σώματά τους επειδή κατά βάθος λαχταρούν να ενώσουν τις ψυχές τους. Αγωνίζονται να συγχωνεύσουν τα σώματά τους, σα να θέλουν να τα συνθλίψουν, σαν αυτά να στέκονται εμπόδιο στην ένωση των ψυχών τους, οι οποίες προσπαθούν να ξεδιψάσουν τον ασίγαστο πόθο τους για ενότητα. Το γήινο κέλυφος που έχουν να διαπεράσουν είναι σκληρό και ανθεκτικό. Οι αγαπημένοι, όμως, έστω και για μια στιγμή καταφέρνουν να πλεύσουν αβαρείς στο φως. Ταξιδεύουν πέρα από τις αισθήσεις, εκεί όπου δεν υπάρχει χρόνος ούτε χώρος ούτε σκέψη παρά μόνο καρδιά, που ακούει στη δόνηση της Αγάπης.

Τα πύρινα ρυάκια του φωτός αποδεσμεύονται και αφήνονται να κυλήσουν και να ξανασυνδεθούν με την Πηγή τους. Για λίγο, οι πόλοι είναι ενωμένοι. Η δυαδικότητα που διαιρεί τον Εαυτό και διχάζει την ύπαρξη έχει νικηθεί.

Ο ένας απορροφά τον άλλον στην ενέργειά του, γίνονται μία Μορφή, μία Ψυχή, στο ένα αδιαπέραστο Φως που λάμπει από τη συγχώνευσή τους. Ενώνονται με την Ψυχή του Κόσμου, βιώνουν την ενότητα του Εαυτού στη συνειδητότητά τους, βιώνουν τον ίδιο τον ορισμό της Αγάπης: αισθάνονται ότι ανήκουν ο ένας στον άλλον, γιατί είναι ένα στον Εαυτό.

Καθώς ο ένας λειτουργεί τον άλλον στον Ναό της Ψυχής του και τον αφήνει να διεισδύσει στα άδυτα των αδύτων του, οι αγαπημένοι, αυτοί που ήπιαν από δυνατά κρασιά, καθώς που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής, αποκαλύπτουν την αληθινή τους φύση και αγγίζουν μαζί το Τέλος, το Παν, χαρίζοντας ο ένας στον άλλον την αθανασία.

Αυτό το διόλου συνειθισμένο φως που βγαίνει, παράγεται από τη σεξουαλική ενέργεια, στην οποία οι μύστες έχουν διδάξει ότι κρύβεται το μυστικό της ζωής, το ελιξήριο της αθανασίας. Η παραγωγή φωτός από την ένωση των δύο πόλων, η ενέργεια που απελευθερώνεται από την ένωσή τους είναι τόσο ισχυρή ώστε μπορεί να μετατρέψει το πνεύμα σε ύλη. Η δύναμή της είναι τέτοια που μπορεί να κάνει την ψυχή να γεννήσει ό,τι λαχταρά: ένα φυσικό ή ένα πνευματικό δημιούργημα. Η σεξουαλική ενέργεια είναι η μοναδική κινητήρια δύναμη στη Γη, που μπορεί να μετατρέψει το άυλο σε υλικό, να καθελκύσει από τα αιθέρια πεδία μία ψυχή και να γεννήσει ένα παιδί.


Στο στόμα του μείνανε τα φιλιά.
Παθαίνεται απ' τον διαρκή πόθον η σάρκα του όλη.
Του σώματος εκείνου η αφή είν' επάνω του.
Θέλει την ένωσι μαζί του πάλι.


Σ' αυτόν τον κραδασμό της έκστασης, του έρωτα και της χαράς, μες στην φωτισμένη νύχτα, παραμένουν οι σύντροφοι όσο περισσότερο μπορούν. Όταν αισθανθούν ότι απώλεσαν την αίσθηση αυτή της σύνδεσής τους με τη θεϊκή συχνότητα, επιθυμούν να επαναλάβουν τη διαδικασία της ένωσής τους για να ξαναγευτούν αυτής της ζέστης την ηδονή.

Η επιθυμία είναι καταρχήν η ώθηση προς την εξέλιξη. Η επιθυμία σε όλα τα επίπεδα είναι ένα από τα πρωταρχικά ένστικτα, με τα οποία ο άνθρωπος έχει συν-ζυμωθεί, έτσι ώστε η εξελικτική πορεία του να είναι εξασφαλισμένη.

Σαν ένστικτο, η επιθυμία είναι ανεξέλεγκτη. Ο άνθρωπος οφείλει να ταξινομεί και να αξιολογεί τις επιθυμίες του πριν αφεθεί να οδηγηθεί απ' αυτές.

Ο κατώτερος εαυτός που δεν είναι «κατώτερος» αλλά πιο ανίσχυρος, δεν πρέπει να καταπνίγεται, γιατί αυτός αποτελεί την υλική πραγμάτωση του θεϊκού στοιχείου, και μόνο μέσω αυτού είναι δυνατό για το Πνεύμα να κατέλθει και να επιτευχθεί η Οριστική Ένωση. Οι επιθυμίες, λοιπόν, που ο κατώτερος εαυτός γεννά, οφείλουν να τυγχάνουν προσεκτικής υποδοχής, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ο άνθρωπος να θέτει σαν στόχο του τη ριζική εξαφάνιση αυτού του ενστίκτου - πράγμα που συχνά γίνεται και μάλιστα στο όνομα «υψηλών» και «αγίων» προθέσεων.


Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.


Πριν φθάσει ο άνθρωπος να επεμβαίνει ρυθμιστικά στις λειτουργίες του, θα έπρεπε να αφιερώσει χρόνο στη μελέτη τους, ώστε να κατανοήσει πως ολόκληρη η Δημιουργία ως την παραμικρότερη λεπτομέρειά της είναι φτιαγμένη με τρόπο άριστο, ολοκληρωμένο και απαραίτητο.

Ο αγώνας του φωτισμένου ανθρώπου πρέπει να κατευθυνθεί όχι στο να ξεριζώσει από μέσα του κάθε ίχνος γέννησης επιθυμίας - πράγμα που δεν θα κατορθώσει άλλωστε και πολύ εύκολα, επειδή η Φύση έχει πανίσχυρους μηχανισμούς επιβίωσης - αλλά στο να επιλέξει αυτές τις επιθυμίες που μέσω των Αρχών και των Νόμων μπορούν να τον οδηγήσουν σε ανώτερα επίπεδα.

Οι επιθυμίες που γεννιούνται έχουν διάφορες αιτίες, ενδογενείς (αυτής ή άλλων προηγούμενων ζωών) ή εξωγενείς (επηρεασμούς από άλλους). Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει ο άνθρωπος να εξετάζει προσεκτικά την προέλευσή τους, και προς τα πού τον οδηγούν.

Μόλις ο άνθρωπος αποκτήσει συνείδηση της Πορείας του έχει την τάση να θέλει να αποποιείται οποιαδήποτε επιθυμία, φοβούμενος ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβαδίζει με τις Αρχές. Η παραίτηση από τις επιθυμίες σημαίνει απονέκρωση ενός μέρους της Φύσης, και πρέπει να γίνει συνείδηση όλων μας πως μόνο μέσω της Φύσης μπορεί να επιτευχθεί η θέωση.

Η κάθοδος του Πνεύματος του Ιησού στον γήινο κόσμο ήρθε να δείξει ακριβώς το πόσο σημαντική είναι η γήινη υπόσταση - την οποία τόσο εύκολα και χωρίς σκέψη, αλλά ίσως και με υπερηφάνεια αποδοκιμάζουν μερικοί «φωτισμένοι» υπό τις εντολές κάποιας «θρησκείας».

Στον Τάφο του Ιασή είναι γραμμένο:


(...) Διαβάτη,
(...) δεν θα επικρίνεις. Ξέρεις την ορμή
του βίου μας· τι θέρμην έχει· τι ηδονή υπερτάτη.


Ποτέ δεν πρέπει να συγκρατούμε την ενέργεια αλλά πρέπει να προσέχουμε να τη διοχετεύουμε σωστά. Η Αγάπη, που ενώνει δύο ανθρώπους σε σεξουαλική πράξη, λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας ώστε να στρέψει τη σεξουαλική ενέργεια σε έναν δέκτη με ομαλό τρόπο. Οι άνθρωποι μελετούμε για χρόνια στο Πανεπιστήμιο προκειμένου να μάθουμε να συνδέουμε σωστά ηλεκτροφόρα καλώδια για να αποφύγουμε ολέθρια βραχυκυκλώματα, δεν σκεφτόμαστε όμως και πολύ πριν «συνδέσουμε καλώδια σεξουαλικής ενέργειας» ... Και οπωσδήποτε, δεν επιλέγουμε να μείνουμε στο σκοτάδι, από φόβο βραχυκυκλώματος, απλώς μελετάμε και γνωρίζουμε από πριν πού και πώς θα συνδέσουμε.

41. Στην ερωτική σχέση ο κάθε άνθρωπος εμφανίζει το αρχετυπικό αποτύπωμά του, όπου εμφανίζεται χωρίς έλεγχο αυτό, χωρίς τροποποιήσεις και επεμβάσεις, χωρίς να μπορεί να αποκρυφθεί ή να «ωραιοποιηθεί». Και ο άλλος άνθρωπος που συμμετέχει σ' αυτή τη σχέση βλέπει και αποκωδικοποιεί αυτό ακριβώς το αποτύπωμα - την έκλυσιν του έρωτος - το οποίο έχει εγγράψει στο υποσυνείδητό του πριν ενσαρκωθεί και αυτό τον κάνει να αναζητά τον αντίστοιχο άνθρωπο. Έτσι, η εξωτερική ομορφιά ή οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα δεν είναι αυτή που ελκύει τους ανθρώπους σε μία σεξουαλική σχέση, αλλά η ενεργειακή τους ταυτότητα.


ακούεται η εικών μας

Αν λοιπόν ανησυχούμε για το πώς μπορεί να «φαινόμαστε» σε κάποιον, πρέπει να σκεφτόμαστε πως αυτό που εκείνος «βλέπει» είναι η ενεργειακή μας έκλυση, η αποτύπωση της ενέργειάς μας και όχι το σώμα ή όποιο άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.


είδ' εκεί μέσα ένα πρόσωπο, είδε μια μορφή
όπου τον έσπρωξαν και εισήλθε (...)


Αν ξαναγυρίσουμε σε κάποιο παλιό παράδειγμα, βλέπουμε πως ο κάθε «ρόλος» απαιτεί ένα ορισμένο σωματικό τύπο, και ο άνθρωπος όταν ενσαρκώνεται υλοποιεί αυτή ακριβώς τη μορφή που θα βοηθήσει τη συγκεκριμένη αποστολή του, και θα τον κάνει αναγνωρίσιμο από εκείνους ακριβώς που πρέπει.

Οι περιορισμοί του παρόντος σώματος ας μην είναι όμως καθοριστικοί για τις πράξεις μας. Ας οραματιστούμε το «νέο» σώμα, αυτό που θα αφήσει να διαφανεί σχεδόν εντελώς η αληθινή Ανώτερη μορφή μας, - το είδωλον του νέου σώματός μας - όπως μας την έχει δώσει ο Θεός, μοναδική για τον καθένα. Αυτό το αποτύπωμα υπάρχει ήδη εγγεγραμμένο πολύ βαθιά στα μάτια του κάθε ανθρώπου και στην αύρα, που όμως δεν είναι ακόμα ευρέως ορατή και αναγνωρίσιμη.


Α, να ήρθες συ με την αόριστη γοητεία σου

Η ταυτότητα αυτή της Ψυχής δεν μεταβάλλεται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις, γι' αυτό ένας άνθρωπος είναι τελικά αναγνωρίσιμος και μοναδικός, όσο κι αν ο Νόμος του Κάρμα έχει επιφορτώσει την πυκνή του ύλη με στοιχεία και χαρακτηριστικά αναγκαία για τη διαδρομή του κάθε φορά. Αρκεί να θυμηθούμε στα όνειρα, το πώς «γνωρίζουμε» ότι πρόκειται για το τάδε πρόσωπο, ακόμα κι όταν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του είναι εντελώς ασαφή και δυσδιάκριτα ή ακόμα και διαφορετικά από αυτά, με τα οποία το έχουμε συνδέσει στην παρούσα ζωή.

Όσο αγαπάμε και αποδεχόμαστε το σώμα μας, τόσο πράττουμε θετικότερα και σωστότερα προς αυτό και ελευθερωνόμαστε έτσι από προηγούμενο κάρμα ενώ παράλληλα προετοιμάζουμε επιμελώς τις προσεχείς ενσαρκώσεις.


Κ' είδα τ' ωραίο σώμα που έμοιαζε
σαν απ' την άκρα πείρα του να τώκαμεν ο Έρως -
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά·
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα·
πλάττοντας με συγκίνηση το πρόσωπο
κι αφίνοντας απ' των χεριών του το άγγιγμα
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη.


Ο άνθρωπος ενσαρκώνεται χωρίς να γίνονται φανερά σε γήινο επίπεδο όλα όσα έχει αποκτήσει. Ο γήινος μανδύας του είναι πολλές φορές πολύ διαφορετικός από τον άυλο, και περιλαμβάνει αυτά τα στοιχεία που θα διευκολύνουν την πρόσληψη των προδιαγεγραμμένων εμπειριών που έρχεται να πάρει. Αυτό συμβαίνει όσον αφορά την πρώτη προσλαμβάνουσα εικόνα του.

Όπως γνωρίζουμε, ακόμα και η «πυκνότερη» ύλη είναι στην πραγματικότητα ένας χώρος κενός κατά το μεγαλύτερο ποσοστό - αν αναλογιστεί κανείς την απόσταση του κενού χώρου που βρίσκεται μεταξύ πυρήνα και ηλεκτρονίων σε ένα άτομο ύλης. Αυτή η εικόνα, λοιπόν, της ύλης που προσλαμβάνουν τα μάτια μας, και που είναι η συγκεκριμένη επειδή τα μάτια μας προσλαμβάνουν τις εκπομπές του συγκεκριμένου τμήματος του φάσματος, είναι μεταβλητή. Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε, όταν αναλογιστούμε πόσες φορές απορούμε βλέποντας κάποιον άλλο να θαυμάζει κάποιο πρόσωπο που εμείς «βλέπουμε» ως άσχημο.

Αυτό συμβαίνει επειδή η εκπομπή της εικόνας της συγκεκριμένης δομής, που είναι ένας άνθρωπος, αλληλεπιδρά με διάφορα πεδία, άλλων ανθρώπων ή χώρων. Ένας άνθρωπος όταν βρεθεί δίπλα σε ένα θετικό γι' αυτόν πεδίο φαίνεται να «λάμπει» - και το αντίστροφο.

Πολλές φορές αυτό που εμείς βλέπουμε για τον εαυτό μας δεν συμπίπτει με αυτό που εκπέμπουμε, και βλέπει ένας άλλος. Αυτό έχει να κάνει με τη δική μας εσωτερική κατάσταση τη μία φορά, και την αντίστοιχη του άλλου στην άλλη περίπτωση.

Η φύση του ανθρώπου κινείται στον άξονα της διπολικότητας, έτσι το Φύλο του εκδηλώνεται κι αυτό δυαδικά. «Τα φύλα» είναι δύο, όμως αυτό ισχύει μόνο στο επίπεδο του κατώτερου υλικού σώματος. Τα ανώτερα σώματα του ανθρώπου φέρουν εντός τους και τις δύο ενεργειακές ποιότητες - αρσενική και θηλυκή - οι οποίες εναλλάσσονται διαρκώς, κινούμενες σε όλες τις περιοχές του φάσματος του Φύλου. Στην πραγματικότητα το Φύλο είναι Ένα, με εκφάνσεις άπειρες.

Ο άνθρωπος ο ενσαρκωμένος υπόκειται στον νόμο της πολυδιάσπασης, και του επιμέρους. Συνεπώς, μπορεί να εκδηλώνει ή να βιώνει μία μόνο κατάσταση ύπαρξης κάθε φορά. Δεν μπορεί, δηλαδή, να είναι κανείς - ως προς την εξωτερική, υλική του πλευρά - άνδρας και γυναίκα ταυτόχρονα, ή ψηλός και κοντός ταυτόχρονα, να αισθάνεται ότι κρυώνει και ζεσταίνεται ταυτόχρονα, ούτε μπορεί να δει τον εαυτό του σφαιρικά, κ.ο.κ.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι απόλυτα «αρσενικός» ή απόλυτα «θηλυκός», απόλυτα ενεργητικός ή απόλυτα παθητικός, απόλυτα θερμός ή απόλυτα ψυχρός ούτε και μπορεί ποτέ να υπάρξει σαφής και ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ των δύο ενεργειακών ποιοτήτων. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό κράμα των δύο ποιοτήτων, καθώς έχει συντεθεί από αυτές τις θηλυκές και αρσενικές δυνάμεις σε διαφορετική κάθε φορά αναλογία. Είμεθα ένα κράμα εδώ. Είμαστε όλοι εν μέρει εθνικοί και εν μέρει χριστιανίζοντες, η ενσάρκωσή μας επιβάλλει την εκδήλωση μέρους ή μερών του Ανθρώπινου Όλου.

Ο κάθε άνθρωπος, λοιπόν, εκδηλώνει μία μοναδική έκφανση του Φύλου. Οι εκφάνσεις του Φύλου είναι άπειρες όπως και οι αποχρώσεις των χρωμάτων, οι συχνότητες των ήχων ή οι αριθμοί. Όπως το λευκό δεν είναι απουσία χρώματος αλλά σύνθεση όλων των χρωμάτων, έτσι η ψυχή δεν στερείται φύλου, όπως εσφαλμένα εννοείται μερικές φορές, αλλά φέρει σε σύνθεση και τα δύο φύλα μαζί. Όταν συνθέσουμε όλα τα χρώματα θα φτάσουμε στο λευκό έτσι και όταν συνθέσουμε εντός μας τα δύο φύλα (και όλες τις ενδιάμεσες εκφάνσεις τους), θα έχουμε συμπυκνώσει τα αντίθετα στο ίδιο σημείο, το ά-φυλο. Στον πνευματικό κόσμο δεν υπάρχουν φύλα, επειδή δεν υπάρχει διαχωρισμός ή τμηματική εκδήλωση του Ενός και του Όλου.

Και ο ερωτικός μου βίος έχει την εκδήλωσί του - σκοτεινή δια τους ανίδεους μόνον.

Είναι άρα σημαντικό να γνωρίζουμε πως ανεξάρτητα από την έκφανση του φύλου μας και αυτήν του ερωτικού μας συντρόφου, ανεξάρτητα από την ερωτική ροπή μας (έμφυτη μολοντούτο), αυτό που ο καθένας αναζητά πραγματικά είναι η συνειδητοποίηση και η εξισορρόπηση της θηλυκής και της αρσενικής αρχής μέσα του, η σύνθεση της διπολικότητας και η υπέρβασή της.

Οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση των ανθρώπων βάσει της έκφανσης του φύλου τους, της εκδήλωσης του ερωτικού τους βίου ή οποιουδήποτε άλλου κριτηρίου είναι εξ ορισμού άτοπη, δεδομένου ότι αποτελεί προϊόν νοητικής διεργασίας, απόρροια της μερικής επίγνωσής μας για το Ανθρώπινο Όλο. Ο ανθρώπινος νους έχει συχνά την τάση να εμμένει στο επιμέρους. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ομο-, ετερο-, αμφι-φυλόφιλοι ή οποιαδήποτε άλλη κατηγορία. Η κατάργηση κάθε κατάταξης, ταξινόμησης ή αξιολόγησης των ανθρώπων θα μας οδηγήσει στο να αναγνωρίσουμε ότι το κάθε ον αποτελεί από μόνο του μία ολόκληρη, ξεχωριστή κατηγορία, μία έκφανση της θεϊκής ενέργειας.


Να βλέπουμε κι αθώα κάποτε τα πράγματα, και ήπια.

Η αλήθεια είναι πάντα πιο απλή από αυτήν που πλέκουμε στο μυαλό μας.

42. Σε κάθε ενσάρκωσή του, ο άνθρωπος επιστρέφει στη γη για να διερευνήσει μία συγκεκριμένη έκφανση του Φύλου, κι όταν η επιλογή του είναι τέτοια ώστε να απορροφά όλη του την προσοχή στη διάρκεια της ζωής του, αυτό σημαίνει ότι επέλεξε, μεταξύ άλλων, να μελετήσει σε βάθος την ίδια την έννοια του Φύλου.

Οι άθλιοι νόμοι της κοινωνίας - μήτε της υγιεινής μήτε της κρίσεως απόρροια - με μίκραιναν το έργον μου. Εδέσμευσαν την έκφρασίν μου. Μ' εμπόδισαν να δώσω φως και συγκίνησιν εις όσους είναι σαν κι εμένα καμωμένοι.

Το σημαντικό είναι να μην αντιμάχεται κανείς τον εαυτό του, να μην προσπαθεί να τον «ξεπεράσει», αλλά να τον γνωρίζει και στη συνέχεια να συνεργάζεται μαζί του για να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Δυστυχώς οι άνθρωποι αναλώνουν πολλές προσπάθειες και κόπους στο να «αλλάξουν», χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η συγκεκριμένη υλοποιημένη μορφή έχει λόγο ύπαρξης να συμβάλλει στην επίτευξη του σκοπού της εδώ ζωής μας, και ότι, αν κατανάλωναν την αντίστοιχη ενέργεια στο να εξελίξουν όσα έχουν χωρίς να ταυτίζονται, τότε θα πετύχαιναν πολύ μεγαλύτερη ευτυχία.

Όπως έχουμε ξαναπεί, ο δρόμος δεν είναι προκαθορισμένος ως επιλογή, αλλά είναι προκαθορισμένα τα σταυροδρόμια απ' όπου θα περάσει κάποιος. Οι επιλογές θα μορφώσουν μία οριστική πορεία - αυτό συμβαίνει και με τη «μόρφωση» του σώματος, της υλικής εικόνας του ανθρώπου: τα κύρια χαρακτηριστικά είναι προαποφασισμένα ως απαραίτητοι οδοδείκτες, όμως η τελική διαμόρφωση επιτυγχάνεται κατόπιν επιλογών διαδοχικών και χειρισμών του ανθρώπου.

Κι αυτό, φυσικά, δεν ισχύει μόνο για τη μορφή. Μην ξεχνάμε ότι ο προορισμός μας έχει έναν μοναδικό για τον καθένα σκοπό. Ας δεχθούμε λοιπόν πως και ο χαρακτήρας μας ακόμα, έχει έτσι διαμορφωθεί ώστε η επίτευξη του σκοπού αυτού να είναι εφικτή. Μην αρνούμαστε τις ιδιαιτερότητές μας, γιατί μέσα απ' αυτές θα είμαστε ικανοί να υπηρετήσουμε ό,τι περισσότερο αγαπάμε.


Μια άποψις άλλη υπάρχει που αν ιδωθεί από αυτήν
φαντάζει συμπαθής· φαντάζει, απλό και γνήσιο
του έρωτος παιδί, που άνω απ' την τιμή,
και την υπόληψί του έθεσε ανεξετάστως
της καθαρής σαρκός του την καθαρή ηδονή.
Απ' την υπόληψί του· Μα η κοινωνία που ήταν
σεμνότυφη πολύ συσχέτιζε κουτά.


Όσοι αγαπούνε κάπως υγιεινά, μες στ' οπωσδήποτε επιτετραμμένον μένοντες, είναι αναπόφευκτο να συσχετίσουν κουτά. Ο άνθρωπος που δεν έχει γνωρίσει και αγαπήσει τον Εαυτό (του), έχει την ανάγκη να οχυρώνεται μέσα σε σχήματα για να δικαιολογεί στον εαυτό του την άγνοιά του και να συγκαλύπτει τους φόβους του. Τα σχήματα ζωής δεν είναι παρά αποτελέσματα του φόβου, που ενισχύουν την ύπαρξη του φόβου στην πραγματικότητα, αντί να τον καταργούν. Γιατί, όταν ανταγωνίζεσαι κάτι, τότε αυτό αναπτύσσεται και εδραιώνεται, εφόσον τρέφεται με την ψυχική δύναμή σου. Έτσι, οι περί ηθικής λαλούντες αφήνουν τις σκοτεινές δυνάμεις να τους παρασύρουν σε αξιολογήσεις που αλλοιώνουν την Αλήθεια.

Η ψυχή δεν καθαγιάζεται με πράξεις του σώματος αλλά με πράξεις της ψυχής.

Μ' επέρασεν από τον νου απόψε να γράψω δια τον έρωτά μου. Και όμως δεν θα το κάμω. Τι δύναμη που έχει η πρόληψις. Εγώ ελευθερώθηκα από αυτήν· αλλά σκέπτομαι τους σκλαβωμένους υπό τα μάτια των οποίων μπορεί να πέση αυτό το χαρτί.

Ο άνθρωπος καλείται να αντιπαραθέσει στους άθλιους νόμους της κοινωνίας τούς Μεγάλους Νόμους του Σύμπαντος· μόνο τότε - στην τελειωτέρα κοινωνία - βέβαια θα φανεί κ' ελεύθερα θα κάμει. Άλλωστε, χωρίς την ισχυροποίηση του «Εγώ Ειμί», κανένας συσχετισμός δεν δύναται να οικοδομηθεί.

Μη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν οι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.

Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.

Ο άνθρωπος που βαδίζει ελεύθερος στα χνάρια του Εαυτού-Θεού γνωρίζει ότι το μόνο που έχει σημασία είναι η εργασία του στο δρόμο της Αγάπης και της Ένωσης και τίποτα άλλο δεν υπάρχει πέρα απ' αυτό.

Αυτό, λοιπόν, που ο άνθρωπος πρέπει να κάνει είναι να ξεφύγει από τη στατική κατάσταση της εξάρτησης του νου και να προχωρήσει στην αποδέσμευση, χωρίς να αντίκειται στα όσα η καρδιά του του υπαγορεύει. Καλείται να ακολουθήσει εκείνο που θέλει, χωρίς λογοκρισία του κοινωνικού νου και χωρίς αναστολές, χωρίς τύψεις και επιβεβλημένα έξωθεν σχεδιαγράμματα ζωής, διότι συχνά οι φραγμοί που βάζει δεν ανήκουν στους Αιώνιους Νόμους, αλλά είναι επικαλυμμένοι φόβοι.

Το συναίσθημα της χαράς και της επιθυμίας, αυτός θα είναι ο οδηγός γι' αυτό που «πρέπει» για μας και μην πολεμάμε να εγκαταστήσουμε ένα καθεστώς αυταρχικά επειδή η λογική υπαγορεύει πως είναι το σωστότερο. Άλλωστε, δεν υπάρχει σωστότερο ή λανθασμένο, γιατί η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι στρατευμένη - είτε το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι - σ' ένα συγκεκριμένο δρόμο που υπαγορεύει όλες τις επιμέρους συνθήκες.

Μη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Μη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. (...) Το χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.

Το σώμα δεν υπόκειται σε απαράβατους και κοινούς για όλους νόμους. Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να υπερεκτιμάμε την παρουσία του, ούτε να το προστατεύουμε υπερβολικά, αλλά να το χρησιμοποιούμε τόσο ώστε να εξελίσσουμε τις υποθέσεις της ψυχής. Ένα άφθαρτο ρούχο δεν σημαίνει απαραίτητα ένα προνοητικό άνθρωπο, αλλά πολλές φορές έναν αδρανή και δειλό ιδιοκτήτη. Ας χρησιμοποιούμε, λοιπόν, το σώμα μας, σε σύμπνοια με τον άυλο εαυτό μας και για χάρη του. Μην αγωνιζόμαστε ενάντια στον εαυτό μας, μην προσπαθούμε να του επιβάλουμε χαρακτηριστικά που δεν του ανήκουν, γιατί αυτό μας αποπροσανατολίζει περισσότερο από αυτά που φοβόμαστε ότι δεν πρέπει να κάνουμε «επειδή δεν είναι σωστά». Πρέπει να συμπορευόμαστε με τον εαυτό μας και να τον υποστηρίζουμε.

Κι αν κάτι μας δυσαρεστεί, δεν πρέπει να αναλωνόμαστε σε αξιολογήσεις και ενοχές, ούτε σε προσπάθεια να πάψει να μας δυσαρεστεί και να το δεχθούμε αξιωματικά, αλλά να κινηθούμε δημιουργικά και να ενεργήσουμε προς την κατεύθυνση της αλλαγής και αντικατάστασής του με κάτι που να μας ικανοποιεί. Ο Θεός μάς έχει παραχωρήσει το χωράφι μας γεμάτο αγκάθια και πέτρες, κι εμείς δεν πρέπει να το αποδεχόμαστε - κάτι που τις περισσότερες φορές είναι ένας μεταμφιεσμένος φόβος - αλλά να εργαζόμαστε για να το κάνουμε εύφορο και όμορφο. Άλλωστε, η πραγματική αγάπη είναι δύναμη μεταμόρφωσης των πάντων, και όχι καθήλωσης σε ένα επίπεδο και συντήρησης μιας μορφής, ακόμα και όταν αυτή είναι δοσμένη απ' το Θεό. Ο Θεός εμπερικλείει σε κάθε μορφή και τη δυνατότητα εξέλιξής της, και ο άνθρωπος κινούμενος από την αγάπη και εργαζόμενος υπομονετικά καλείται να την εξελίξει.

Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, τις αλλαγές. Αρκεί να εξετάζουμε τα κίνητρά μας, να τα καθαγιάζουμε, να εξαγνίζουμε τα όνειρά μας και να εμπιστευόμαστε τη συνέχεια στους Άγιους Συμπράττοντές μας, τους οδηγούς και Δασκάλους μας, που ακούραστα και αφειδώς μας καθοδηγούν, μέσα από τη Συνείδησή μας.


Χαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Χαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.


Ας προχωράμε στη ζωή μας ακολουθώντας την καρδιά μας, ακόμα κι όταν η εσωτερική μας φωνή μάς καθοδηγεί σε μονοπάτια κρυφά για τον πολύ κόσμο και αξιολογήσεις διαφορετικές απ' ότι ισχύει στην κοινωνική ζωή. Μην ξεχνάμε ότι δεν πρέπει να ονομάζουμε τις σχέσεις, γιατί ο Θεός μόνο έχει ονομάσει. Ας αναζητήσουμε το όνομα που ο Θεός μάς έδωσε λοιπόν, και αυτό είναι το όνομα της Αγάπης.

Όπως τα άτομα συμπλέκονται μεταξύ τους και διαμορφώνουν πιο σύνθετες συγκεντρώσεις ύλης ή τα αστέρια ενώνονται σε ομάδες γαλαξιών, το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο: κατά την πορεία του ο άνθρωπος αφομοιώνει άλλες ενέργειες α-πρόσωπες από το περιβάλλον ή και προσωπικές, οντότητες δηλαδή που προσομοιάζουν στη φύση του χωρίς να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο μ' αυτόν ώστε να έχουν αυτόνομη ύπαρξη, και ενώνεται έτσι σε μία διαρκώς πιο διευρημένη ύπαρξη. Αυτό συνεχίζεται και μετά το πέρασμα απ' αυτό τον κύκλο ζωών στον επόμενο, όπου οι ανθρώπινες ψυχές, ανάλογα με τους ανθρώπους που έχουν αγαπήσει, ενώνονται σε ισχυρότερους οργανισμούς με διευρυμένη συνειδητότητα, συμπυκνωμένη ισχύ και εκτεταμένη δράση. Αυτό θα γίνει καλύτερα αντιληπτό, όταν οι άνθρωποι μπορέσουν να κατανοήσουν την εξελικτική πορεία του Σύμπαντος.

Από την εξαϋλωση και μετά, υπάρχει μόνο το «εμείς». Συναντήσεις γίνονται διαρκώς και διαρκώς ο ένας γίνεται ένα με τον άλλον. Οι ψυχές εμπλέκονται μεταξύ τους όπως τα κλαδιά ενός δέντρου. Είμαστε ένα και όλοι. Γι' αυτό και οι άνθρωποι στη Γη ενώνονται και χωρίζουν αμέτρητες φορές, διαδικασία αναπόφευκτη μέχρι να επιτύχουν το τελικό στάδιο της οριστικής ένωσης.

Το μυστήριο του γάμου είναι τόσο σημαντικό και τυπικά για την επίσημη θρησκεία και τους κοινωνικούς θεσμούς όσο και για τους ανθρώπους όπως επιβάλλει η εσωτερική φωνή τους, το ένστικτο, επειδή συμβολίζει και υπενθυμίζει υποσυνείδητα στους ανθρώπους τον απώτερο σκοπό τους. Τα συμπαντικά μυστήρια είναι εγγεγραμμένα στο υποσυνείδητο και εμφανίζονται στη ζωή των ανθρώπων ακόμα και αν δεν κατανοούν το λόγο ύπαρξής τους βάσει γήινων δεδομένων.

Οι άνθρωποι που έρχονται σε γάμο, βιώνουν τη συγκεκριμένη πλευρά της σχέσης τους, κομμάτια της οποίας έχουν ήδη βιώσει σε προηγούμενες ζωές, δηλαδή άλλους τύπους σχέσεων. Η σχέση ενός ζευγαριού είναι ο προθάλαμος όπου κρίνεται μία υπάρχουσα σχέση, και αν επιτύχει, τότε οι σύντροφοι προχωρούν στην αληθινή Ένωση, στην κοινή Ζωή, στην τέλεια Συν-βίωση.


Η αγάπη των βεβαίως δεν ήταν ίδια ως πριν΄
είχεν ελαττωθεί η έλξις βαθμηδόν,
(είχεν ελαττωθεί η έλξις της πολύ.)


Η ανάγκη μας για τον άνθρωπό μας, συνήθως σκιάζεται από την άρνησή μας να την αναγνωρίσουμε. Ανασφάλεια, ανταγωνισμός και αντιζηλίες, που χαρακτήριζαν τις σχέσεις μας σε προηγούμενους κύκλους ζωής, εμφανίζονται έντονοι και στον τωρινό κύκλο, οδηγώντας μας σε μία ακόμα ενεργειακή απώλεια, έναν χωρισμό. Απ' την άλλη, η πραγμάτωση της ένωσης υπαγορεύεται επιτακτικά από τη φύση της Ψυχής, γι' αυτό και ανταλλάσσουμε το «για πάντα», από την πρώτη στιγμή:


Άλλωστε όταν ο φίλος του είχε πει «Για πάντα
θάχουμε αγάπη εμείς» - κ' εκείνος που το είπε
κι αυτός που το άκουσε, το ξέρανε συμβατικό.
Μετά τον κινηματογράφο, και τα δέκα
λεπτά που μείνανε στο μπαρ, μια νύχτα είχε ανάψει
στα μάτια και στο αίμα των η επιθυμία
και πήγανε μαζύ, κ' ελέχθη το «για πάντα».

Εξ άλλου το «για πάντα» τους διήρκεσε τρία χρόνια.
Λίαν συχνά λιγότερο διαρκεί.

Πάρα πολύ καλαίσθητος, και πάρα πολύ έξυπνος
ήτανε για να πάρει τραγικά το πράγμα·
(...)


Ας καταταχθούμε πιστοί στρατιώτες, με απλότητα καρδίας· μέχρι άλλωστε να μπορέσουμε να εξοικειωθούμε με το «εμείς», μέχρι να αποδεχτούμε την ανάγκη μας για τον άλλο και να μην οχυρωνόμαστε σε γήινες μικρότητες, μέχρι να μας δοθεί η καθολική αγάπη και να δυναμώσουμε σ' Αυτήν, θα επιστρέφουμε πάντα μαζί. Ας απομακρυνθούμε απ' τον εαυτό μας, ας αρνηθούμε τη θέλησή μας, γιατί ο σύντροφος πρέπει να αγαπάει τον σύντροφο περισσότερο απ' τον εαυτό του.

Οι ψυχές που αγαπούν δε χωρίζονται ποτέ.